ağlamak

özeniyorum hüngür hüngür ağlayabilen insanlara. kendimden şüphe etmeye başladım son zamanlarda. herşeyi soğukkanlılıkla karşılayıp kontrolü kaybetmemek belki pratik açıdan yararlı ama insan ister istemez soruyor kendine hissizleşmeye, duyarsızlaşmaya mı başladım diye. ağlamam gereken durumlarda derin bi anlamsızlık hali, bi boşluk duygusu gelior aynı bi robotun programlanmadığı bi durumla karşılaştığındaki tepkisizliği gibi.

ne zaman kaybettim ağlayabilme özelliğimi bilmiyorum ama elimde olsa geri getirmek isterdim. işin garip yanı çok ağlayan bi çocuktum. bütün rezervi o arada kullanmışım heralde